Z ogromnym żalem przyjęliśmy wiadomość o odejściu Pani Profesor Ireny Wojnar

Prof. Irena Wojnar – ur. 21 września 1924 roku – twórczyni polskiej szkoły wychowania estetycznego opartej na interdyscyplinarnej teorii o charakterze humanistyczno-społecznym. Wieloletnia bliska współpracownica prof. Bogdana Suchodolskiego. Studia na Wydziale Humanistycznym UW ukończyła po II wojnie światowej ze stopniem magistra filozofii w dziedzinie pedagogiki, w 1960 roku uzyskała stopień doktora w dziedzinie estetyki na Uniwersytecie Paryskim (Sorbona). Całe Jej późniejsze życie naukowe związane było z Wydziałem Pedagogicznym UW, gdzie przeszła przez wszystkie akademickie szczeble, od stanowiska adiunkta, następnie docenta (habilitowała się w 1965), po profesora nadzwyczajnego (1976) i zwyczajnego (1985) oraz gdzie przez ponad trzydzieści lat kierowała zespołem Pracowni Teorii Wychowania Estetycznego (aktualnie Zakład Edukacji Estetycznej i Studiów nad Kulturą). Była również związana z ośrodkami akademickimi we Włoszech. W latach 1986-1997 prowadziła wykłady na uniwersytecie w Padwie, które uzyskały wydanie książkowe (Pedagogia e valori umani). Na UW wypromowała kilkaset prac magisterskich i ponad trzydzieści rozpraw doktorskich. Uczestniczyła wielokrotnie w przewodach habilitacyjnych i profesorskich w różnych ośrodkach uniwersyteckich w Polsce.

Była autorką wielu publikacji z zakresu teorii wychowania estetycznego i pedagogiki ogólnej, w tym takich jak: Estetyka i wychowanie, Estetyczna samowiedza człowieka, Teoria wychowania estetycznego, Sztuka jako podręcznik życia, Humanistyczne intencje edukacji, Humanistyczne przesłanki niepokoju. Zainicjowała serię wydawniczą Sztuka – Kultura – Wychowanie, w ramach której znalazło się kilkanaście publikacji z zakresu wychowania przez sztukę, w tym Jej autorstwa Muzeum czyli trwanie obecności.

Utrzymywała ożywione kontakty z różnymi organizacjami i stowarzyszeniami zagranicznymi. Była wieloletnim członkiem władz prestiżowej organizacji międzynarodowej INSEA (International Society for Education through Art), gdzie pełniła również funkcję wiceprzewodniczącej. Z Jej inicjatywy powstał Polski Komitet INSEA (1989). Współpracowała także z UNESCO jako ekspert w zakresie wychowania przez sztukę. Była członkiem Societe Francaise d’Esthetique. W Polsce zasiadała w Prezydium Polskiej Akademii Nauk, w Komitecie Nauk Pedagogicznych PAN, w Komitecie Prognoz „Polska 2000 Plus” (ostatnio jako członek honorowy). Była członkiem Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego, Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Polskiego Towarzystwa Estetycznego.

Pani Profesor była głęboko związana z Uniwersytetem Warszawskim i Wydziałem Pedagogicznym. Pozostawała aktywna naukowo do ostatnich dni.